۱۳۹۴ بهمن ۲۶, دوشنبه

اینها یک سری خائنینی هستند اسلام رو بهانه کردند به اهداف خودشون برسند.

چهل و هست سال بعد از ابراهیم پورداوود
محمود فاضلی بیرجندی
چهل و هفت سال بی استاد ابراهیم پورداوود
روا مباد که من ایرانی از خُرد و کلان دنیا باخبر باشم و اما ندانم که اگر این خانه بر پاست و اگر چراغی در این جا روشن است حاصل رنج ها، مرارت ها و خون دل خوردن های پیشینیان من است. 
امروز که ایران و ایرانیت از جهات زیاد آماج حمله هاست، ما را بیش از گذشته می بایست تا مرام نیاکان شایسته خویش را راه نمای فکر و عمل گردانیم. 
یکی از آن مردان که در پا گرفتن دیگرباره فرهنگ (رنسانس) ایرانی کوشش های پر ارج کرد ابراهیم پورداوود بود. او در 15 اسفند 1264 در رشت زاده شد و در چون امروزی ـ 26 آبان ـ به سال 1347 در تهران بدرود زندگانی گفت. 
مآثر و معارف ایرانی در طول سده ها به بسیاری زبان ها گردانیده شده و به ابنای بشر بهره ها داده بود. اما ایرانی در درون مملکت از آن خرمن های پهناور دانش بی بهره مانده بود. پورداوود از آنان بود که به جان کوشیدند تا هر چه را ممکن بشود از این معارف به زبان فارسی درآورند و به خواستاران در درون ایران برسانند. 
ناگفته مماند که همین امروز بسیاری از مآثر و معارف ایرانی در کتاب هایی به زبان عربی ثبت است. اما ما خود از آن بی بهره ایم. 
اینک گنج شایانی از آثاری در دست داریم که پورداوود یک تنه برای ما از زیر خاک فراموشی سده ها بیرون کشید. فهرستی از آن آثار چنین است:
گات ها 
یادداشت های گات ها
یشت ها
خرده اوستا
یسنا
ویسپرد
ایران شاه
خرم شاه
سوشیانت
پوران دخت نامه
گفت و شنود پارسی
فرهنگ ایران باستان
هرمزد نامه
آناهیتا
بیژن و منیژه
فریدون
بازپسین دم زندگی استاد را دکتر بهرام فره وشی چنین گزارش کرده است:
«بامدادى پگاه - روز یکشنبه ۲۶ آبان ماه ۱۳۴۷ خورشیدی - خدمتگزار او به من تلفن کرد که استاد سخت بیمار است. باران تندى مى بارید. خود را به شتاب به بالینش رساندم. وى شب ها در کتابخانه خود بر روى نیم تختى مى خفت، همچنان پرشکوه در میان انبوه کتاب ها بر تخت خفته بود و کتابى گشوده، در کنارش بود. دست وى را به دست گرفتم، هنوز گرم بود، ولى دیگر زندگى در آن نبود. شب هنگام دو بار برخاسته بود، چراغ افروخته و کتاب خوانده بود و سپس آرام چشم از جهان فرو بسته بود.» (از مقدمه بر گات ها)
پیکر استاد در رشت در همان محله سبزه میدان که او به دنیا آمده بود به خاک سپرده شد. 
عکس پیوست از آرامگاه استاد در رشت است که می شاید تا زیارت گاه هر ایرانی باشد.
خاک ایران بر او خوش و گواران باد.